هیچ محصولی در سبد خرید نیست.
دسترسی سریع به محتوای این مقاله
قطب جنوب، با طبیعت خیره‌کننده و سرد خود، در نقشه‌های سیاسی و جغرافیایی جهانی مهم است. اما ممکن است تعجب‌برانگیز باشد برای بعضی‌ها که ایران، یک کشور در خاورمیانه، مالکیتی روی بخشی از این منطقه دارد. در این مقاله، می‌خواهیم به تاریخچه و اهمیت این مالکیت نگاه کنیم.
بخش اول، تاریخچه مالکیت
پیش از همه، لازم است توضیح دهیم که این مفهوم از “مالکیت” بر روی یک بخش از قطب جنوب به چه معنا است. در واقع، بر اساس توافق‌نامه قطب جنوب، هیچ کشوری نمی‌تواند سرزمینی در قطب جنوب را مالکیت خود اعلام کند. اما ایران در سال 1975 نخستین پایگاه علمی خود را در قطب جنوب به نام “شاه عبدالعزیز” ایجاد کرد، این پایگاه در منطقه “شیراز” قرار گرفت که از نام شهر معروف ایران الهام گرفته است. از آن زمان به بعد، این منطقه به عنوان حضور علمی ایران در قطب جنوب شناخته شده است.
بخش دوم، اهمیت مالکیت
حضور ایران در قطب جنوب اهمیت زیادی دارد. از نظر علمی، این امکان را به پژوهشگران ایرانی می‌دهد تا تحقیقات مرتبط با این منطقه که دارای شرایط منحصر به فردی است انجام دهند. برای نمونه، تغییرات آب و هوایی در قطب جنوب می‌تواند اثراتی بر آب و هوای سراسر جهان داشته باشد.
همچنین از جنبه‌های سیاسی، حضور در قطب جنوب یک نشان از توانایی و نفوذ بین‌المللی است. کشورهایی که فعالیت‌های علمی در این منطقه دارند، می‌توانند در بحث‌ها و تصمیماتی که مربوط به این منطقه است شرکت کنند.
اگرچه ایران به طور رسمی مالکیتی بر روی سرزمینی در قطب جنوب ندارد، ولی حضور علمی آن در این منطقه اهمیت زیادی دارد. این حضور به پژوهشگران ایرانی اجازه می‌دهد که از فرصت‌های تحقیقاتی منحصر به فرد این منطقه بهره‌مند شوند، در عین حال ایران را به عنوان یک بازیگر بین‌المللی در مسائل مربوط به قطب جنوب معرفی می‌کند.
ردپای اولین ایرانیان در قطب جنوب، تاریخچه و داستانی ناگفته
با وجود چالش‌های بسیاری که سفر به قاره جنوبگان دارد، برادران امیدوار، دو جوان ایرانی، در سال 1345 شمسی این سفر را بر عهده گرفتند. این داستان، داستانی است درباره جسارت، اصرار و اراده برای دستیابی به دانش.
بخش اول: ترک ایران و سفر به قاره جنوبگان
در سال 1345، برادران امیدوار با هدف تحقیق و کاوش در قاره جنوبگان، از ایران به سمت این قاره راهی شدند. این سفر با چالش‌های بسیاری همراه بود از جمله شرایط سخت آب و هوایی، دسترسی محدود به منابع زندگی و دور بودن از خانواده و دوستان.
بخش دوم، تجربیات و دستاوردهای سفر
برادران امیدوار در قاره جنوبگان با محیط‌های بی‌نظیر و حیات وحش منحصر به فرد مواجه شدند. آن‌ها تجربیات خود را ثبت کردند، از تغییرات آب و هوایی گرفته تا رفتار حیوانات. این تجربیات، برای تحقیقات بعدی در قاره جنوبگان ارزشمند بودند.
برادران امیدوار با سفر خود به قاره جنوبگان در سال 1345، نمونه‌ای برجسته از جسارت و اراده برای دستیابی به دانش بودند. این سفر، نه تنها برای آن‌ها، بلکه برای کل جامعه علمی ایران، میلادی در راه تحقیق و بررسی قاره جنوبگان بود. یاد آن‌ها همچنان یک الهام بزرگ برای جوانان ایرانی است که علاقه‌مند به کاوش و پژوهش در دنیای ناشناخته هستند.
